Paronella Park

​Vandaag zijn we aangekomen in Mena Creek. Dit is zo'n 24 km van Mission Beach. We wilden naar Paronella Park. Het leek ons handig om een camping in de buurt te boeken, dus we hadden Paronella Camping Park geboekt, wel een beetje duur 100 euro maar goed, deze was vrij. Daar aangekomen werden we opgewacht en gedirigeerd naar onze plek, daar moesten we de camper parkeren en ons melden bij de receptie. Wat bleek......we zaten midden op het park, bij dat geld zat entree en alle rondleidingen al bij..... Dus we zijn, na een lunch voor de camper, waarbij we voor het eerst echte jungle geluiden hoorden, gestart met de eerste rondleiding door het park.

Paronella Park is een droom geweest van de spanjaard Jose Paronella. Hij wilde in de jungle van Australie een Spaans kasteel met park bouwen. Hij is vanuit Spanje naar Australie vertrokken. Heeft hier in de buurt eerst in op rietsuikerplantages gewerkt, heeft zich al snel hogerop weten te klimmen. Hij is uiteindelijk rijk geworden door niet rendabele plantages op te kopen, deze rendabel maken, en met winst te verkopen. Na 12 jaar had hij geld genoeg om een stuk grond te kopen met een waterval. Hij is terug naar Spanje gereisd om daar zijn bruid op te halen, getrouwd en samen zijn ze hier gaan wonen. Ze hebben, voor de jaren 30 en 40 begrip, een soort attractiepark gebouwd. Je kwam binnen door een mooie poort, je kon voor 2 cent een museum bezoeken waar ze spullen in tentoonstelden die ze uit Europa hadden meegenomen tijdens hun huwelijksreis uit oude kastelen en landhuizen, denk aan sierraden, beeldjes etc. Als je het park verder in wilde moest je weer 2 cent betalen. Je kon met een bootje op het meertje met je liefje onder de waterval doorvaren. Na weer 2 cent te hebben betaald had je toegang tot een super de luxe restaurant waar je in 3- delig pak mocht dineren. Als je nogmaals 2 cent betaalde mocht je door een tunnel heen lopen waar aan weerszijde aquaria in gemetseld waren waar tropische vissen in zwommen, uiteindelijk kwam je bij een tweede waterval terecht, een kleinere.

Tegenwoordig is van dit alles niet veel meer over. Het museum met balzaal is helemaal kapot een volledige ruïne geworden. Op het meer varen geen bootjes meer (zitten twee zout water krokodillen in), het restaurant is vergaan en de tunnel met vissen is overstroomd en daar leven nu 500 vleermuizen. Alleen de watervallen stromen nog in volle glorie. In de jaren 30 en 40 liep hier de snelweg nog langs en kwamen er veel mensen, ook veel soldaten uit de tweede wereld oorlog, om uit te rusten. Jose, de stichter is eind jaren 40 overleden aan maagkanker, zijn vrouw en kinderen hebben het park verder gerund. De dochter ging trouwen en vertrok met haar man. Moeder en zoon runden  het park samen verder tot zoonlief ging trouwen. Toen werkte ook zijn vrouw mee. Moeder werd het park op een gegeven moment teveel, ze wilde een rondtocht door Europa maken en nog een keer familie in Spanje bezoeken. Op haar tweede stop in Europa in Portugal is ze plotseling overleden aan een hartaanval. Ze is hier op Paronella Park, samen met haar man, Jose, begraven. Zoon en schoondochter hebben het park voorgezet maar op 39-jarige leeftijd overleed ook hij plotseling aan hartfalen. Dochter heeft het park verkocht. Na een aantal catastrofes hebben de nieuwe eigenaren het park verlaten. Daarna stond het park er 40 jaar verlaten bij en werd vergeten. In 1993 zocht een Australisch echtpaar een camping die ze konden gaan beheren. Ze wilden Paronella campground kopen, en oh ja, er lag nog een verwaarloosd park bij. Zij hebben het hele park weer begaanbaar gemaakt en proberen het opnieuw op te bouwen. Dit is een behoorlijke klus. Eens in de 10 jaar overstroomt 90% van het park (daardoor zijn er 2 krokodillen komen wonen in het meer) of raast er een cycloon over het land. Daarnaast is het beton dat Jose gebruikt heeft voor de bouw in zeer slechte staat. Hij heeft het beton uit Duitsland laten komen maar het zand uit het meer gebruikt. Blijkbaar zit er een soort ijzer/mineraal in het zand zodat het zo poreus en zoveel luchtbellen bevat dat het uiterst kwetsbaar is, je mag hier niets aanraken, alleen naar kijken. Take en Chantal we hebben een blokje beton meegekregen, kunnen jullie je deskundige oordeel geven.

De tweede rondleiding was die naar de waterkrachtcentrale. Deze is recentelijk weer in gebruik genomen na 40 jaar ook in verval te zijn geraakt. Belangrijk aan deze centrale is dat het in 1930 de eerste en enige vorm van electriciteit was in dit gebied tot de jaren '60. Dat maakte het park aantrekkelijk voor velen. De waterkracht centrale is recentelijk vernieuwd, toch zei onze gids dat hij afgelopen week niet werkte. Bij inspectie bleek dat er een python in de turbine zat. Tja,... die zijn hier dus ook. Na deze rondleiding ook even zonder gids over het park gelopen. Achterin het park was een stukje rivier waar de schildpadden, vissen en een aal al op ons zaten te wachten, omdat ze wisten dat we voer bij ons hadden. Even terug bij de camper om op adem te komen hebben we geleerd waarom een Kookaburra (een soort grote ijsvogel maar dan niet oranje blauw) eigenlijk zo heet. Hij roept zijn eigen naam.

De laatste rondleiding werd 's avond gegeven, de ruïnes en de watervallen waren uitgelicht. David was alweer opzoek naar leven en vond rivier kreeftjes van 10 cm in een creek. Daarnaast zagen we ook weer een aal.

Dit park is een mooie beleving van een droom die een man had zo'n 85 jaar geleden, alleen jammer dat ie kok was geen goede betonbouwer......